اشعار

قبل از این بر تن تو برگ و بری بود پدر            قبل از این بر تن من بال و پری بود پدر

خواب بودم که تو رفتی، جگرم سوخت ولی            هـمـۀ غـصـۀ مـن بی‌خـبـری بـود پـدر

من هـم شبـیـه مـادرم زهـرا به سختی            پا می‌شوم از جـای خود اما به سختی

بعد از سـر تو قـاتـلـت بـال مـرا چـیـد            پَـر می‌زنم از شـام عاشـورا به سختی

به جز این درد که در قسمت بازو دارم            دو سه تا زخم در این گوشۀ ابـرو دارم

آنـقـدَر زد که هـمـین اول عُـمـری بـابـا            مثـل زهـرا شـده‌ام دست به پـهـلو دارم

پس از تو دام بلا قـسمت صنوبر شد            کـبـوترِ سرِ دوشت پـرید و‌ پـرپر شد

بجای نـاز کـشـیدن، کـشـید مـویـم را            کسی که بعد عمو شیر شد دلاور شد

چـون نـهـادی که بـی‌گـزاره شـده            گــوش تــو بـی‌دلــیــل پــاره شـده

آخــریـن راه کـه شـده‌سـت فــرار            اول راه و، راهِ چـــــــاره شـــــده

سـرت به دامـن این شـاهـزاده افـتاده            ز فـرط غـصـه و غـم بی‌اراده افتاده

کنون که نوبت من شد پدر، دو دستانم            کــنــار رأس تـو بـی‌اسـتـفـاده افـتـاده

تشنه بودم دشمنت فهمید و سقا را گرفت            کودکی ساحل نشین بودم که دریا را گرفت

با برادرها دلـم خوش بود اکـبر را زد و            از نگـاهم آن عزیزِ اربـاّ اربـا را گرفت

بابا شکـست حرمت من، در طـفولـیت            از حـد گذشت غربت من، در طفولیت

پـیــریِ مـن بـرای هـمـه آشـکــار شـد            دیدی خـمـید قامت من در طـفـولـیـت؟

سحرها تازیانه، خون دلْ شب خورده‌ام بابا           تشر از زجر و خولى موقع تب خورده‌ام بابا

لب تو خیزران خورد و لب من درد میگیرد           که من چوب وفادارى ازاین لب خورده‌ام بابا

چه سازم من به حالِ زارم عمه            از آن سیلی ببین بـیـمارم عمه

بگـو با بچـه‌هـای شهـر طعـنه            كه من بابای خوبی دارم عمه

بر طاق جنّان حك شده سیمای رقیه            خـورشـید اسـیـرِ رخِ زیـبای رقـیـه

مهـتاب كه شبهـا دل عـالـم بـربـاید            یـك نـور ز رخـسارِ دل آرای رقـیه

دوای گـریـه به حـالم طبـابتی دارد            دلم به روضۀ امشب چه عادتی دارد

حضور دل، دل مضطر، و اشک دریایی            يقين كه فاطمه بر من عـنايتی دارد

روزگاریست که با گریه هم آغوش شدم            در پـی آیـنـه‌ام؛ آیــنـه بـر دوش شـدم

هیچ کس از من آواره سراغی نگرفت            در خـرابـات غم انگار فـراموش شدم

قدری مرا به سوز غـمت استحاله کن            این ظـرف بی‌عـیار دلـم را پـیـاله کن
ما را دخـیل چـادر پـاک سه ساله کن            اصلا به دست کوچک و گرمش حواله کن

بـا کــاروان نـیـزه سـفـر می‌کـنم پـدر            با طعـنه‌های حـرمله سـر می‌کـنم پدر

مانـنـد خواهـران خـودم روی نـاقـه‌ها            در پیـش سنگ سیـنه سپر می‌کنم پدر

در خرابه دختری نشسته گریه می‌کند            دلشکسته، دست بسته، خسته گریه می‌کند

باز، این چه شورش است دشت را که بعد تو            کـوه هم نماز را نـشـسته گریه می‌کند

گل بود و جز به شبنم اشکش وضو نداشت            جز روی باغبان دل شب آرزو نداشت

رخـساره‌اش حـکـایت بازار شام کرد            با آن لباس حـاجـت راز مگـو نداشت

از نیمه شب گذشته و خوابش نبرده بود           آن کودکی که از غـم او سالخورده بود

در گـوشـۀ خـرابـه، به جـای سـتـاره‌هـا           تا صبح، زخم‌های تنش را، شـمرده بود

من آن شمعم که آتش، بس که آبم کرده خاموشم           همه کردند غیر از چند پروانه، فراموشم

اگر بیمار شد کس، گل برایش می‌برند و من           به جای دسته گل باشد سر بابا در آغوشم

من از این بازی دنـیا گـله دارم بابا            دل خون از سفر و فاصله دارم بابا

جای خلخال در این راه پُر از شمر و سنان            دور پـاهـام چـرا سـلـسـله دارم بابا